لیلاج

گفت برمی‌گردم، 

و رفت، 

و همه‌ی پُل‌های پشتِ‌سرش را ویران کرد. 

همه می‌دانستند دیگر باز نمی‌گردد، 

اما بازگشت 

بی‌هیچ پُلی در راه، 

او مسیرِ مخفیِ بادها را می‌دانست. 

قصه‌گوی پروانه‌ها 

برای ما از فهمِ فیل وُ 

صبوریِ شتر سخن می‌گفت. 

چیزها دیده بود به راه وُ 

چیزها شنیده بود به خواب. 

او گفت: 

اشتباه می‌کنند بعضی‌ها 

که اشتباه نمی‌کنند! 

باید راه افتاد، 

مثل رودها که بعضی به دریا می‌رسند 

بعضی هم به دریا نمی‌رسند. 

رفتن، هیچ ربطی به رسیدن ندارد! 

او گفت: 

تنها شغال می‌داند 

شهریور فصلِ رسیدنِ انگور است. 

ما با هم بودیم 

تا ساعتِ یک و سی و دو دقیقه‌ی بامداد 

با هم بودیم، 

بلند شد، دست آورد، شنلِ مرا گرفت و گفت: 

کوروش پسرِ ماندانا و کمبوجیه 

پیشاپیشِ چهارصدهزار سربازِ پارسی 

به سوی سَدِ سیوَند راه افتاده است. 

باید بروم 

فقط من مسیرِ مخفیِ بادها را بَلَدم

سید علی صالحی